Sejm, przy współpracy z Radą Języka Polskiego dokonał nowelizacji ustawy o języku polskim. Zgodnie z nowo uchwalonymi przepisami wykluczono w ogóle możliwość interpretacji postanowień umownych i dokumentów na podstawie ich obcojęzycznych wersji, jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument są obywatelami RP. Ponadto, zrównano obywateli państw UE, którzy nie są obywatelami polskimi z obywatelami innych państw obcych w zakresie możliwości sporządzania umów i dokumentów w języku innym niż polski. Poszerzono także możliwość stosowania języka obcego do innych niż umowa dokumentów stosowanych w obrocie konsumenckim. Jednocześnie ograniczono możliwość stosowania innych języków obcych do języków, którymi włada osoba świadcząca pracę lub konsument. Nowelizacja ustawy eliminuje również nieścisłości językowe, które występowały w ustawie przed zakwestionowaniem jej przepisów przez Trybunał Konstytucyjny

Zgodnie z porządkiem prawnym sprzed wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w przypadku sporządzenia umowy z konsumentem lub pracownikiem strony mogły porozumieć się co do tego, która wersja językowa będzie wiążąca (w przypadku braku takiego porozumienia wiążąca była wersja polska). Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego taki zapis stanowił zagrożenie dla pracowników i konsumentów, ponieważ, pracodawca lub przedsiębiorca, będący stroną silniejszą, mógł przekonać drugą stronę umowy do uznania wersji obcojęzycznej za wiążącą, co mogłoby mieć rażąco niekorzystne skutki dla konsumenta lub pracownika. Pozostawienie takiej możliwości ustawowej stanowiłoby więc naruszenie art. 76 konstytucji, zgodnie z którym „Władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi.” Takie zagrożenie uzasadnia ograniczenie zasady swobody umów na rzecz ochrony konsumentów i pracowników.

Ponadto, z zakwestionowanych przez Trybunał przepisów wynikało, że ustawa ustanawia zróżnicowany status dla obcokrajowców – obywateli państw członkowskich UE i obcokrajowców spoza UE, i to w sposób, który był krzywdzący dla obu tych grup. Ci ostatni mogli złożyć wniosek o sporządzenie umowy w języku obcym, natomiast obywatele państw UE tego prawa byli pozbawieni. Ponadto zakwestionowany przepis pozwalał obywatelom państw obcych (unijnych i spoza UE) złożyć wniosek o sporządzenie umowy o pracę i dokumentów „pracowniczych” w języku obcym, ale tylko wtedy, gdy pracodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terenie UE. Oznaczało to więc, że jeśli zarówno pracownik, jak i pracodawca są obywatelami jakiegoś państwa spoza UE, to mają obowiązek sporządzenia umowy o pracę świadczonej na terytorium RP w języku polskim, co oznacza brak możliwości wyboru zrozumiałego dla pracownika języka umowy. Trybunał wskazywał też, że przepisy te różnicują pod względem ochrony konsumenckiej Polaków i obcokrajowców bez istnienia dostatecznego uzasadnienia tak zróżnicowanej ochrony.

Link do uchwały senatu zatwierdzającej ostateczną wersję nowelizacji ustawy o języku polskim wraz z uzasadnieniem tej ustawy poniżej: http://www.senat.gov.pl/k7/dok/sejm/039/1895.pdf